کد مطلب:188803 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:159
قلبی، هماره مشغول به یاد خدا
جابر جعفی گوید: امام باقر (ع) به من فرمود:
ای جابر! من در غم و اندوهم و قلبم نگران و پریشان است!
عرض كردم: اندوه و نگرانیتان برای چیست؟
امام فرمود: ای جابر! كسی كه دین خالص و ناب الهی در قلبش راه یافته باشد از غیر خدا روی تافته و قلبش تنها متوجه خداوند است. (یعنی غم من، غم دنیا نیست).
مگر دنیا چیست و چه می تواند باشد!
آیا دنیا جز همین مركبی است كه بر آن سوار می شوی، یا لباسی است كه می پوشی و یا همسری است كه به او رسیده ای!
ای جابر! مؤمنان دل به بقای دنیا نبسته اند و خود را از قرار گرفتن در آستانه ی آخرت، ایمن نمی پندارند. فتنه ها و نیرنگ های دنیا، گوششان را از شنیدن ذكر خدا كر نكرده، و جلوه های زندگی دنیا، چشمشان را از دیدن نور الهی، كور نساخته است. از این رو، پاداش نیكان را دریافت كرده و به رستگاری رسیده اند.
همانا تقوا پیشگان، از همه ی مردم دنیا كم خرجترند و در خدمت به دیگران از همه
[ صفحه 234]
پیشتازتر و كوشاتر. اگر ارزش های الهی را از یاد ببری، آنان تو را به یاد می آورند، و اگر به یاد خدا باشی تو را در این راستا، یاری می دهند، زبانشان هماره گویای حقوق الهی است و تمامی وجودشان، برپا دارنده ی فرمان های خدا است. با محبت حق، از هر محبتی چشم پوشیده اند و با قلبشان به خدا و محبت او چشم دوخته اند.
در راستای اطاعت فرمانروای هستی، با دنیا بیگانه اند. (و برای دنیا به مخالفت با مالك و فرمانروای جهان بر نمی خیزند).
می دانند كه زندگی دنیا، یكی از مراحل حیات مستمر آنان است، بدین جهت دنیا را چونان منزلی در گذرگاه می بینند كه لختی بر آن فرود آمده و ناگزیر باید از آن خارج شوند.
اهل تقوا، دنیا را همانند ثروتی می دانند كه در خواب به چنگ آمده است، و به گاه بیداری، از آن ثروت، هیچ اثری نباشد!
پس بكوش! تا قوانین و ارزش هایی كه خداوند در پرتو دین در اختیارت نهاده، نگهبان باشی! [1] .
ای جابر! من در غم و اندوهم و قلبم نگران و پریشان است!
عرض كردم: اندوه و نگرانیتان برای چیست؟
امام فرمود: ای جابر! كسی كه دین خالص و ناب الهی در قلبش راه یافته باشد از غیر خدا روی تافته و قلبش تنها متوجه خداوند است. (یعنی غم من، غم دنیا نیست).
مگر دنیا چیست و چه می تواند باشد!
آیا دنیا جز همین مركبی است كه بر آن سوار می شوی، یا لباسی است كه می پوشی و یا همسری است كه به او رسیده ای!
ای جابر! مؤمنان دل به بقای دنیا نبسته اند و خود را از قرار گرفتن در آستانه ی آخرت، ایمن نمی پندارند. فتنه ها و نیرنگ های دنیا، گوششان را از شنیدن ذكر خدا كر نكرده، و جلوه های زندگی دنیا، چشمشان را از دیدن نور الهی، كور نساخته است. از این رو، پاداش نیكان را دریافت كرده و به رستگاری رسیده اند.
همانا تقوا پیشگان، از همه ی مردم دنیا كم خرجترند و در خدمت به دیگران از همه
[ صفحه 234]
پیشتازتر و كوشاتر. اگر ارزش های الهی را از یاد ببری، آنان تو را به یاد می آورند، و اگر به یاد خدا باشی تو را در این راستا، یاری می دهند، زبانشان هماره گویای حقوق الهی است و تمامی وجودشان، برپا دارنده ی فرمان های خدا است. با محبت حق، از هر محبتی چشم پوشیده اند و با قلبشان به خدا و محبت او چشم دوخته اند.
در راستای اطاعت فرمانروای هستی، با دنیا بیگانه اند. (و برای دنیا به مخالفت با مالك و فرمانروای جهان بر نمی خیزند).
می دانند كه زندگی دنیا، یكی از مراحل حیات مستمر آنان است، بدین جهت دنیا را چونان منزلی در گذرگاه می بینند كه لختی بر آن فرود آمده و ناگزیر باید از آن خارج شوند.
اهل تقوا، دنیا را همانند ثروتی می دانند كه در خواب به چنگ آمده است، و به گاه بیداری، از آن ثروت، هیچ اثری نباشد!
پس بكوش! تا قوانین و ارزش هایی كه خداوند در پرتو دین در اختیارت نهاده، نگهبان باشی! [1] .
[1] عن جابر - يعني الجعفي - قال: قال لي محمد بن علي: يا جابر! اني لمحزن و اني لمشتغل القلب. قلت: ولم حزنك و شغل قلبك؟ قال: يا جابر! انه من دخل قلبه صافي خالص دين الله شغله عما سواه. يا جابر! ما الدنيا و ما عسي ان تكون، هل هو الا مركب ركبته او ثوب لبسته او امرئة اصبتها، يا جابر! ان المؤمنين لم يطمئنوا الي الدنيا لبقاء فيها، و لم يأمنوا قدوم الاخرة عليهم، و لم يصمهم عن ذكر الله ما سمعوا بآذانهم من الفتنة، و لم يعمهم عن نور الله ما رأوا بأعينهم من الزينة، ففازوا بثوب الأبرار. ان أهل التقوي ايسر اهل الدنيا مؤونة و اكثرهم لك معونة. ان نسيت ذكروك، و ان ذكرت اعانوك، قوالين بحق الله، قوامين بأمر الله، قطعوا محبتهم بمحبة الله عزوجل؛ و نظروا الي الله عزوجل و الي محبته بقلوبهم، و توحشوا من الدنيا لطاعة مليكهم، و علموا ان ذلك منظور اليهم من شأنهم، فانزل الدنيا بمنزل نزلت به و ارتحلت عنه، او كمال اصبته في منامك، فاستيقظت و ليس معك منه شي ء، و احفظ الله تعالي ما استرعاك من دينه و حكمته. حلية الاولياء 3 / 182؛ مطالب السؤول 80؛ احقاق الحق 12 / 172.